Most prowadzący do Jamiru

Wąska ścieżka otoczona stromym urwiskiem ze skałami w kształcie kołków na dnie. Jest strzeżona przez duchy Rycerzy, którym nie udało się przejść na drugą stronę. Ich ciała zdobią kołki, które przebijają je na wylot. To z pewnością jedna z najboleśniejszych śmierci, łącząca ze sobą najgorsze rzeczy: okropny ból, bezsilność i samotność.

Tak pił Sobie herbatkę, gdy nagle zauważył, że jego nauczyciel popatrzył się w innym kierunku. Jakby coś wyczuł. Dziwne było to, że jego umiejętność nic nie poczuła. Było to trochę dziwne i już mu się zdawało, że po prostu tamten się zamyślił. Gdy usłyszał kobiecy krzyk, to poderwał się nagle. Najpierw myślał, że to krzyk jego siostry, jednakże dopiero potem dotarło do niego, że to był zupełnie inny głos. Gdy usłyszał krzyk Kaki to ruszył za nim. Słyszał wołanie o pomoc. Wkrótce ujrzał jakąś kobietę, która klęczała na jednym kolanie. Jedną ręką zasłaniała się, a drugą odganiała ptactwo. Było strasznie agresywne. Znacznie bardziej niż wtedy, gdy to młodzieniec był atakowany. Dziwiło go to, że jego nauczyciel nie ruszył z pomocą. Dopiero w oddali widział czarną zbroję na tej kobiecie. Nie była to zbroja widm, ani tym bardziej Ateny. Czyżby należała do wyznawców innych bogów? Ale w takim razie to co tutaj robiła? Tego nie wiedział. Kaka wypowiedział dziwne słowa. Nie wiedział czy to imię nieznajomej, ale jakoś nie kwapił się do jej ratowania. Ba. nawet zasłonił młodzieńca ręką, by nie ruszył z odsieczą. Na jej czole widział znak ludu Mu, i jeszcze jej rysy twarzy przypominały te Kaki. Czyżby to była jego siostra? Sasa i Kaka. To by miało sens. Imperius nie był głupcem. Nie chciał łamać zakazu mistrza, ale też ten nie powiedział, że nie ma jej pomagać. Tylko go zasłonił ręką. Zawsze może powiedzieć, że źle zrozumiał ten znak. Dla przykładu, że ma się nie zbliżać. Co oczywiście chłopak zrobił. Nie zbliżał się. Jednakże uniósł prawą dłoń i wyrzucił ją z ogromną szybkością. Jego nauczyciel zasłaniał tylko jego tułów, ale nie ręce. Zaczął, więc atakować ptaki na dystans. To samo zrobił lewą dłonią. Niewidzialne fale leciały prosto na ptaki. Gdy je trafią to pewnie nie zostanie z nich nic. Była to technika, którą poznał nie dawno. Używał więc tych technik na odległość. Nie złamał tym samym zasad Kaki, który mu zagrodził ręką drogę, ale też pomógł zapewne jego siostrze. Warto mieć znajomości mimo wszystko prawda? Możliwe, że ta kobieta chociaż trochę będzie mu wdzięczna. Imperius był chciwy, i zamierzał robić to co chce, ale też nie chciał psuć stosunków z kowalem dla nieznajomej. Mimo wszystko skorzystał ze Swojej inteligencji i znajomości dystansowych technik, by pomóc jej na odległość. Jego cosmo, było dosyć duże, a same techniki silne i szybkie. Niewidzialne fale powinny z łatwością dotrzeć do czarnych kruków i zrobić z nich marmoladę. Jeśli kowal coś na ten temat powie, to Nihilius odpowie, że przecież nic nie mówił, że nie może jej pomóc z bezpiecznej odległości, prawda? Uśmiechnął się w duchu. Ptaki powinny poczuć zagrożenie i zwiać, albo nawet zaatakować ich, a wtedy krwistooki pozbędzie się tych latających szczurów. Czy to z bliska, czy daleka to nie miało znaczenia. Liczył się fakt tego, że jej pomógł, i też nie złamał zakazu Kaki. Dwie pieczenie na jednym ogniu. Można dokonać wielu rzeczy, jeśli potrafisz myśleć.

Nihilius nie zamierzał stać bezczynnie, od razu przechodząc do ataku. Posyłał fale energii kosmicznej, Cosmo Punch, w rozzłoszczone i szalejące ptaszyska. Te krakały głośno, nie chcąc odpuścić, ale gdy oberwał pierwszy, a później drugi i trzeci, zaczęły się rozpraszać, aż w końcu wszystkie odleciały. Nie zostawiły jednak tego miejsca w spokoju. Latały nad głowami zebranych osób, wyczekując tylko odpowiedniej chwili na kontratak.
Kaka spojrzał na Nihiliusa, a w jego oczach wyraźny był zawód. Nie o to mu chodziło, kiedy zagrodził mu drogę ręką. Zupełnie nie o to. Pokręcił głową na boki, karząc w ciszy młodzieńca.
Dziewczyna powoli się podnosiła. Była ranna i nie były to obrażenia zadane przez ostre dzioby i szpony nienawistnych ptaszysk. Coś o wiele gorszego musiało stanąć na jej drodze. Zaczęła się kierować w stronę Kaki i Nihiliusa, kulejąc na jedną nogę, po której spływała ochoczo krew. Uśmiechała się, upadając zaraz na kolano. Była wyczerpana.
- Z-zostawisz mnie... braciszku? - zapytała, a gdy się uśmiechała, widać było jej zęby, które od krwi były aż czerwone.
- Nie kiwnąłeś nawet palcem... - powiedziała po chwili, wyraźnie smutniejąc. Wyciągnęła dłoń w jego stronę. Drżała, i to bardzo. Dalsze poruszanie się było dla niej zbyt trudne. Padła na glebę. Straciła przytomność.
Kaka przełknął głośno ślinę. Kropla potu spłynęła po jego skroni. Wziął głęboki wdech, uspokajając swoje emocje. Podszedł do niej i zatrzymał się, stojąc tak nad nią. Uniósł rękę do góry, jakby chciał wykonać dobijający cios, który skróci jej męki. Zawahał się jednak, opuszczając rękę.

Jego techniki bez problemu uporały się z ptactwem. Zdziwiłby się jakby było inaczej. Niestety kątem oka dostrzegł kręcenie głową Kaki. Wydawało mu się, że też widzi zawód w jego oczach. Ten nic nie mówił, bo wcale go to nie zaskoczyło. Z resztą nie można być z kogoś wiecznie dumnym prawda? Imperius ma Swój własny charakterek. Jest dumny, pewny Siebie, dominujący. Nawet jeśli teraz był zaledwie młodzieńcem, to nie słuchał się innych we wszystkim. Szanował Swoich nauczycieli i był im wdzięczny za nauki i pomoc, ale też decydował samemu o Sobie i Swoich czynach. Tak było i w tym przypadku. Udawał, że tego nie widzi, i był z Siebie dumny, nawet rzekł do Kaki.
- Zobacz jak precyzyjnie się ich pozbyłem!
Powiedział z lekkim uśmiechem. Wyglądało to dosyć prawdziwie, lecz to były tylko pozory. Kruki wciąż tutaj latały. Imperius pogroził im ręką i je nastraszył. Miał na tyle dużo cosmo w Sobie, że może w nie strzelać dostatecznie długo, aż ich nie wybije wszystkich. Kobieta powoli podeszła do nich. Myślał, czy jej pomóc, ale mimo wszystko nie ruszał się. W końcu wciąż Kaka trzymał rękę. Dziwne, ze była ranna po czymś takim. Te ptaszyska, aż tak były silne, czy może ona taka słaba? Tego nie wie. Krwawiła i kulała na jedną nogę. Widać było, że jest wyczerpana. Podchodziła do nich powoli. Mimo to, że miała czarną zbroję to nie czuł w niej zagrożenia. Wydawała się krucha i słaba. Co prawda nie tracił czujności, ale szczerze wątpił, że nie dadzą Sobie rady. Tak jak się spodziewał. To była jego siostra. Wyglądała okropnie z powodu tych ran. Posmutniała też, że tamten mu nie pomógł. Wyciągnęła dłoń w jego stronę. Bała się, a przynajmniej jej ręka mocno drżała. Dosyć szybko padła na ziemię i straciła zapewne przytomność. Westchnął. Normalnie miałby pewnie ją gdzieś, bo była mu nieznaną osobą, ale On sam miał młodszą siostrzyczkę. Nie wyobraża Sobie jej zostawić nawet jeśliby kiedykolwiek, byli pod innymi bogami. To wydaje mu się głupie i bezsensu. Dlatego współczuł tej białogłowej. Mógł Sobie tylko wyobrazić jak wielkie cierpienie i zawód musiała odczuwać. On miałby podobnie. Kaka zaczął do niej powoli podchodzić. Zatrzymał się i uniósł dłoń. Młodzieniec widział, że ten szykował się do zadania ostatecznego ciosu, by ją wykończyć. Już miał zamiar go powstrzymać, gdy ten się ogarnął. Imperius w ogóle nie rozumiał jego działania. Wcale, a wcale. Nie wiedział jak tak można traktować rodzeństwo. Nawet jeśli służyła innemu bogu niż On. Miał zamiar się odezwać i coś powiedzieć na ten temat więcej, ale się powstrzymał i tylko znów westchnął. Nie wiedział co teraz ma sądzić o tym kowalu. Tak jak tamten się na nim zawiódł tak i czarnowłosy się zawiódł na kowalu. Bywa i tak. Wreszcie się do niego odezwał.
- Powinniśmy chociaż ją opatrzyć prawda? Mimo wszystko to Twoja siostra nawet jeśli służy komuś innemu. Chyba, że znasz techniki leczące.
Nie miał przy Sobie żadnych bandaży, ani nic w tym stylu. Wiedział, że skoro istnieją techniki ofensywne, do kontrolowania zwierząt i wyczuwania mocy, to i leczące również muszą istnieć. Tym bardziej, że Wężownik był jednym z najlepszych uzdrowicieli jeśli dobrze pamiętał. On sam chociaż był związany z tym znakiem, to nie znał niczego takiego. Nie potrafił wyleczyć żadnych chorób, czy też ran. Wątpił, by Kaka był taki bez serca, że zostawi własną siostrę, by się wykrwawiła. Nie wierzył w to. Spojrzał się na Swojego nauczyciela. Nie wiedział co między nimi się wydarzyło, ale wątpił, by to była tak poważne, by tak się zachowywał. On wiedział, że nie mógłby czegoś takiego zrobić i nigdy, by Sobie tego nie wybaczył. Może dlatego postanowił jej pomóc. No i też z innych powodów, ale to zupełnie inna sprawa.

OOC:

Kaka stał jeszcze chwilę nad ciałem Sasy, patrząc na nią beznamiętnie. To były tylko pozory, ponieważ wewnątrz jego głowy panowała teraz burza. Burza myśli, nachodzących na siebie i ze sobą się gryzących.
Nihilius podszedł bliżej, proponując opatrzenie jej i zaoferowanie ogólnie pojętej pomocy, której desperacko potrzebowała. Kaka nawet na niego nie spojrzał. Przykucnął przy siostrze i jednym zwinnym, aczkolwiek delikatnym ruchem, podniósł ją na ręce. Odwrócił się na pięcie i ruszył w stronę wieży.
- Opatrzymy ją. Później ma stąd zniknąć. - powiedział oschle, wymijając młodzieńca. 
Kruki wciąż latały wysoko nad ich głowami, do końca mając nadzieję na to, że dziewczyna umrze i zostanie zostawiona.

Będąc już wewnątrz wieży, Kaka zabrał dziewczynę na jedno z wyższych pięter. Położył ją na łóżku, po czym przygotował wszystko to, co było potrzebne. Obmył jej rany i opatrzył je, bandażując dobrze miejsca, które tego wymagały.
- Zostań tu z nią. Zawołaj mnie, kiedy się obudzi. - wytarł dłonie w ręcznik i ruszył ku wyjściu. Zatrzymał się na progu, zerkając przez ramię na Nihiliusa.
- Pod żadnym pozorem z nią nie rozmawiaj. - skinął głową i opuścił pomieszczenie.
W pomieszczeniu znajdowała się tylko jedna szafa, łóżko, stolik i dwa krzesła. Same podstawowe rzeczy. Zbroja Sasy leżała pod ścianą. Była popękana tu i ówdzie, ale wciąż w jednym kawałku. Cała czarna, inna od tych, które nosili rycerze Ateny.
Sasa wydawała się mieć gorączkę i koszmary. Wierciła się i mówiła coś przez sen. Słowa wypowiadane przez nią nie były wystarczająco zrozumiałe.
W oknie wylądował jeden kruk, bacznie przyglądając się wszystkiemu.
_____
z/t

Aionos znalazł się na moście prowadzącym bezpośrednio do Jamiru. Jamir znajdował się w Himalajach, daleko od Sanktuarium Ateny. Droga, którą pokonał Aiónios była długa, ale o dziwo spokojna i nie spotkało go po drodze nic, co mogłoby mu przeszkodzić w podróży.
Krocząc tak po moście, przy każdym jego kroku, niewielkie kamyczki odrywały się od spodu kamiennej platformy. Sprawiało to wrażenie, że już za chwilę, za sekundę, wszystko się zawali. Serce młodzieńca musiało bić mocno i mimo stresu, musiał być skupiony i opanowany. W dole widniały ostre szpikulce, które wcale nie wywoływały pozytywnych wrażeń. Na niektórych z nich, na tych położonych najbliżej mostu, ponabijane były szkielety. Co drugi miał na sobie pancerz, więc istniało duże prawdopodobieństwo, że byli to kiedyś Rycerze Ateny. Co się stało, że skończyli martwi w takim miejscu? Czy te zbroje dało się jeszcze naprawić?
Aiónios był dopiero w połowie drogi, kiedy na jej końcu ujrzał zarys postaci. Kształty był zgrabne i gdzieniegdzie wypukłe, więc od razu można było stwierdzić, że to kobieta. Im bliżej młody pretendent był, tym więcej szczegółów postaci odkrywał.

Spoiler:

- Ani kroku dalej! - krzyknęła głośno. Odziana była w czarny pancerz, który z daleka krzyczał o niebezpieczństwie. Co w takim miejscu robiła dziewczyna, która na pierwszy rzut oka, nie ma nic wspólnego z Jamirem? 
Jej czerwony szal powiewał majestatycznie, wprawiany w ruch przez nerwowe, niespodziewane podmuchy wiatru...

Dziewczyna nie odezwała się słowem, pozwalając na to, żeby Aiónios mógł coś powiedzieć. Stała jednak pewnie i nie zamierzała odsuwać się z drogi. Wiatr huczał, wprawiając w ruch włosy jej i Aióniosa. Nie, nie pochodziła stąd, a przynajmniej nie do końca.
Gdy skończył mówić, ruszyła w jego stronę. Krok za krokiem, za krokiem krok. Stukot jej obcasów odbijał się echem i wbijał mocno w głowę Aióniosa. Zatrzymała się jakieś dwa metry przed młodzieńcem. Teraz ona widziała dokładnie jego, a on widział dokładnie ją.
- Nie mogę Cię przepuścić. Aries Shion być może i stąd pochodzi, ale Pan tego miejsca, Kaka, wyraźnie zaznaczył, by nikogo nie wpuszczać. - przerwała na moment, dodając po chwili:
- Poza tym, nie sądzę, żebyś mógł w jakikolwiek sposób udowodnić, że przybywasz z Sanktuarium. Powiadasz, że jesteś tu z polecenia Shauna, a on przecież nie mówi. - powiedziała dość chłodno, rękę swoją wystawiając na bok. Po chwili, w jej dłoni pojawiła się płonąca kula ognia. Szykowała swoje Cosmo, a jej cel był raczej łatwy do odgadnięcia.
- To nic osobistego. - dodała na koniec, dając jeszcze kilka sekund Aióniosowi, by ten mógł coś wymyślić, coś powiedzieć, a może nawet wyjąć coś, co poświadczyłoby o jego prawdomówności. Wyciągnięta ręka w bok teraz znalazła się przed młodym pretendentem. Aiónios mógł poczuć na twarzy buchające ciepło energii kosmicznej.

Aiónios się rozgadał, a dziewczę go słuchało. No, przynajmniej takie wrażenie sprawiała kobieta, trzymając kulę energii kosmicznej tuż przy jego twarzy. Nie przerwała mu ani razu, ale gdy dotarł do końca, właściwie do momentu o "sercu krystalicznym", nie wytrzymała i wybuchła śmiechem. Opuściła swoją rękę, anulując buzującą kulę ognia.
- Zabawnyś. Możesz przejść, bo trochę odwagi masz, ale pamiętaj... Obserwuję Cię. Jamir to nie mój dom, ale gospodarz jest mi bliski, więc nie zawaham się zrobić co trzeba. - przeczesała swoje włosy i odrzuciła je teatralnie na bok. Dopiero teraz Aiónios mógł ujrzeć u niej specyficzne brwi, którymi cechował się lud Mu. Od razu po tym odwróciła się na pięcie i machnęła ręką, by Aiónios podążył za nią. Stukot jej stalowych obcasów rozchodził się pięknym dźwiękiem.
Niebo ozdobione było czarnymi krukami, które bacznie obserwowały każdy ruch młodego pretendenta, latając wysoko nad nim i skrzecząc od czasu do czasu. Oboje ruszyli dalej, aż most został przekroczony.

W oddali malowała się wieża Jamiru, gdzie mieszkał kowal parający się naprawą i ulepszaniem zbroi. Aiónios podążał za kobietą, która co jakiś czas zerkała na niego, oglądając się przez ramię.
Nagle, potężny kamulec nadleciał dosłownie znikąd i uderzył twarz Aióniosa, powalając go na deski.

Spoiler:

- Aaa! Sasa, jesteś okropna! Twa dusza czarna jak ta zbroja! Znowu sprowadzasz jakiegoś kochanka! - głos małej dziewczynki, dość słodki, rozległ się po okolicy. Ptaki czuwające nad Aióniosem w popłochu rozleciały się we wszystkich kierunkach.
- Saki! Nie możesz atakować każdej osoby, która tu przyjdzie! To nie mój kochanek, poza tym, jest dla mnie za młody. - skwitowała Sasa, stając obok leżącego Aióniosa. Skrzyżowała ręce na klatce piersiowej i zmarszczyła swoje brwi. Saki podbiegła do nich i przykucnęła obok niebieskowłosego.
- To prawda? Nie jesteś kochankiem tej diablicy? Nie uwiodła Cię, prawda? Prawda!? - zaczęła trząść młodym pretendentem, a zaraz pogłaskała jego czółko swoją delikatną rączką.
- Przepraszam, celowałam w Sasę... Hihi! - nieco się zakłopotała, a po chwili wesoło roześmiała.

Spoiler:

_____
z/t -> Wieża Jamir