Plac ćwiczebny

___Słońce przebijało się przez nieboskłon, aby wpaść do jego sypialni i bezceremonialnie rozpocząć jego pobudkę. Nathaniel był już od najmłodszych lat przyzwyczajony do porannego wstawania, lecz nikt mu nie zabroni, aby sobie ponarzekał przez te kilka pierwszych chwil po przebudzeniu. Nathaniel przeciągnął się w pościeli, a następnie mamrocząc jeszcze kilka przekleństw, zebrał się w sobie i wstał. Czuł jak znak go delikatnie narywa, ale nie było to nic nowego. Odkąd przybył do tego miejsca, było to wręcz nagminne. Nie było w tym nic niezwykłego, zważywszy na nagromadzenie kosmosu w tym miejscu. Spodziewał się, że będzie znacznie gorzej, więc nie miał na co narzekać. Jednakże zastanawiało go czy bariera, która otaczała zamek, nie miała wpływała na to w jakiś sposób. Będzie musiał to kiedyś zbadać. Przynajmniej biblioteka była odpowiednio zaopatrzona, a sam Blythe znalazł już kilka interesujących tomów, które aktualnie znajdowały się na biurku w jego komnacie. Bardzo kusiło go, aby zostać w komnacie i dalej czytać, lecz obowiązki wzywały. Po uprzednim obmyciu oblicza oraz ciała we wcześniej przygotowanej balii z wodą udał się w stronę placu ćwiczebnego.
___Było dość pochmurnie i po wcześniejszych promieniach słońca nie było śladu. Zastanawiało go czy to było zjawisko pogodowe, czy też aura tego miejsca sprawiała, aby było tutaj mrocznie i ponuro. Kolejna interesująca rzecz warta uwagi. Jego włosy wciąż jeszcze były wilgotne, lecz w niczym mu to nie przeszkadzało. Najważniejsze, że higiena osobista była zachowana, o co się osobiście bał, przybywając do tego miejsca. W końcu większa część społeczeństwa reaguje na obmycie swojego ciała niczym diabeł na wodę święconą. Może to jest pewna alegoria brudasów, którzy też wzdrygają się przed możliwością kąpieli i uciekają jak najdalej, aby dalej zarastać błotem i innymi rzeczami, które się do nich przyczepią? Ciekawe. O zębach i oddechu Nathan wolał się już nie wypowiadać, gdyż była to absolutna tragedia ludzkości. Ognistowłosy pomachał do kilku osób, które mijał, i które już zdążył zapoznać podczas ostatnich trzech miesięcy. Rygor był w tym miejscu nie gorszy niż w wojsku dowolnego kraju, lecz w niczym nie dorównywał temu, który on i jego brat zaznali w domowym zaciszu. To była prawdziwa szkoła, po której nic ich nie wystraszy. Na dodatek ich Morrigan miała ich mieć w opiece, tak samo jak Morgana miała obserwować Nathaniela. Interesowało go kiedy go ponownie odwiedzi. Czy widzi jak daleko zaszedł? Czekała na jego kolejny ruch, czy też znudził jej się? Tak wiele pytań i tak mało czasu, aby znaleźć na nie wszystkie odpowiedzi. Jednak co ma wisieć to nie utonie, jak mawia jego wuj, a każdą rzecz należy odpowiedni o metodycznie rozpracować. Tylko idiota rzuca się na wiele tematów bez przygotowania. On zamierzał odkrywać wszystkie tajemnice po kolei. Trzeba było jednak pamiętać, że oprócz tak ważnego dla człowieka rozwoju umysłu, w dalszym ciągu pozostawał rozwój fizyczny oraz rozwój jego energii kosmicznej. Jeśli chce wspiąć się hierarchii, to musi dawać z siebie więcej niż inni.
___Dlatego też mężczyzna skierował w stronę ruin Koloseum, które służyły podwładnym pana śmierci do codziennych treningów i samodoskonalenia się. Miało to swój urok, temu nie mógł zaprzeczyć, a im dłużej się przypatrywał, tym więcej szczegółów dostrzegał i mógł już prawie stwierdzić, ze stuprocentową pewnością, że była to wręcz idealna kopia. Kopia, albo odzwierciedlenie prawdziwej budowli, która z pewnością znajduje się w kraju, którym włada Atena.
___Nathaniel stanął na samym środku i uśmiechnął się szeroko. Na początek mała rozgrzewka, aby uaktywnić mięśnie, a potem się zobaczy. Możliwości było sporo, a jego jedynym zadaniem było wybrać te metody, które przyniosą mu największą korzyść.

OOC: Rozpoczęcie treningu

___Rozpoczął od krótkiego rozciągania się. Większa część trenujących tego nie robi, a to był olbrzymi błąd. Niedawne badania nad funkcjonowaniem mięśni dawały pewne informacje na temat, że rozgrzany i odpowiednio przygotowany mięsień był znacznie mniej podatny na urazy. Oczywistym było, że w trakcie potyczki zbrojnej nikt nie ma czasu na odpowiednie przygotowania i do starcia rusza się wręcz z marszu, ale Nathaniel właśnie po to odpowiednio zawsze przygotowywał swoje mięśnie, aby to w nich zostało. Mała domieszka kosmosu i ryzyko kontuzji czy też niebezpiecznego urazu spadała o bardzo znaczny procent. Delikatnie rozpalił swoją aurę, aby przyspieszyć rozgrzewanie się i po kilku minutach ruszył delikatnym truchtem dokoła areny. Zawsze od tego zaczynał każdy swój trening. Było to jego nawykiem, do którego wszyscy obecni musieli przywyknąć. Dzięki temu wyciszał wszelkie niepotrzebne myśli i skupiał się wyłącznie na ćwiczeniach fizycznych. W tym momencie wszelkie doskonalenia umysłowe musiały poczekać, gdyż aby trenować swoje ciało i kosmos należało być skupionym w stu procentach. Podczas biegu i kolejnych ćwiczeń zarówno fizycznych, jak i tych skupionych na energii jego kosmosu myślał tylko o tym jak się poprawić w tych materiach. Stałe dążenie do najwyższego wyniku i dawanie z siebie stu procent było jego domeną. Jeśli robisz coś na pół gwizdka, to najlepiej dać sobie z tym zupełny spokój, gdyż wtedy nic nie osiągniesz. Te słowa jego ojca wryły się w jego umysł już w dość młodym wieku i nigdy go nie opuściły. Wokół była cała masa osób, ale zadajmy sobie pytanie. Ile z nich osiągnie perfekcję? Ilu z nich zdobędzie zbroje, a ilu stanie się karmą dla sępów, wron i Cerbera? Tylko nieliczni dostąpią zaszczytu noszenia pancerza, a Nathaniela będzie wśród nich, a jego ambicja kazała mu iść jeszcze wyżej. Stanie się jednym z trzech. Będzie Sędzią dusz. To był jego cel i nic go przed tym nie powstrzyma. Ciemna energia zapłonęła na jego dłoni, kiedy pomyślał o tym. Z uśmiechem na twarzy rozbił stojącą obok niego kolumnę. Spojrzał na swoją dłoń, która była pokrytą pyłem. Ma jeszcze wiele do nauczenia się, ale to będzie nieziemska frajda. W końcu to tylko kolejna możliwość na zdobycie nowej wiedzy.

OOC: Koniec treningu

___Nie ma to, jak przyzwoita rozgrzewka i kompleksowy trening. Dzięki nim człowiek mógł rozwijać się w odpowiedni sposób, lecz należało patrzeć na wyniki, jakie się dzięki nim osiąga. Jeśli nie były odpowiednie, należało znaleźć niepasujący element i go jak najszybciej zmienić. Złe ćwiczenia, zła nauka prowadziły do kiepskich wyników i zwykłej straty czasu, który następnie należało przeznaczyć na poprawę tych uszkodzonych elementów. Czasami zaś nie było już czego poprawiać. Dlatego też odpowiednie przygotowanie się było tak ważne, bo jeśli czegoś nie robisz dobrze i z całych swoich sił to lepiej tego nie robić wcale. Owszem osiągnie się jakieś rezultaty, lecz one będą taki mizerne, że to będzie zwykła krzywda wyrządzona na samym sobie. Jeśli chce się ćwiczyć, to trzeba to robić z głową. Można spieprzyć nawet najprostsze czynności, jeśli się do nich nie przykłada. Idealnym obrazem tego był rzut włócznią, który wykonał jego ślepy już prawdopodobnie brat. Gdyby wziął poprawkę na wiatr oraz to, że obleczenie włóczni w swój kosmos przyspieszy jej lot, co równa się praktycznie ze zniwelowaniem opadania, to jego rzut zapewne otarłby się o perfekcję. Krótko mówiąc, zapewne zabaweczka Erica musnęłaby włosy Nathaniela i teraz ryży gamoń nie musiałby wymyślać jakichś pożal się Hadesie wymówek.
- Eric myślę, że stać cię na więcej, niż ta mizerna wymówka. Chyba już dawno osiągnęliśmy taki wiek, że nie zwalamy swoich porażek na innych, tylko przyjmujemy je do wiadomości i poprawiamy się. Przynajmniej tak wygląda nauka na własnych błędach. W każdym razie widzę kochany braciszku, że przesiadywanie w twojej piwnicy, którą zwiesz laboratorium, naprawdę zaczyna odbijać ci się na zdrowiu. Wzrok już nie ten skoro nie umiesz odpowiednio wycelować włóczni. Zwłaszcza w nieruchomą osobę. Co będzie jak dojdzie do walki? Myślę, że trzeba będzie zrobić specjalne hasło. Krzykniesz, że atakujesz, a wtedy wszyscy nasi kamraci padną na ziemię jak rażeni apopleksją. Dzięki temu zminimalizujemy straty, a kto wie, może i tobie uda się kogoś trafić, gdy wróg oszołomiony stanie w połowie działań wojennych. Jeśli jednak chcesz potrenować rzuty, to zalecam rozpoczęcie od czegoś mniej zaawansowanego. Ot na przykład weź jeden z kamieni i spróbuj trafić nim w ścianę z odległości pięciu metrów. Wiem. Ja wiem, że to wydaje się niezwykle trudnym wyzwaniem, ale mam wiarę w ciebie bracie. Wiem, że dasz radę, choć początkowo może być ciężko. Z czasem dojdziesz do tego, że będziesz trafiał w to co rzucasz. Prawdopodobnie. – mówił Nathan, zupełnie jakby zwracał się do jednego ze swoich studentów, a nie do jednego z najgenialniejszych umysłów świata jak Eric lubił się nazywać. Niektórych taka gadanina by zanudziła albo zirytowała, lecz rudowłosy doskonale wiedział, że jego kochany bliźniak praktycznie na to nie zareaguje. No może pojawi się jakiś ironiczny komentarz, ale Nathan produkował się dla samego produkowania. Poza tym skoro on rzuca w niego włócznią, to musi mieć na uwadze to, że przystojniejszy brat da mu kilka rad.
- Długo każesz na siebie czekać braciszku. Jednak jeśli brać pod uwagę, że spóźniłeś się na wręczenie nominacji na profesora, to nie ma się czego dziwić. Najważniejsze by panienka na ciebie nie musiała czekać, kiedy wreszcie zdecyduje, aby twój czerwony czerep zagościł przed jej personą. – rzekł Nathaniel, a uśmiech nie schodził z jego twarzy, choć w jego szmaragdowych oczach pojawił się delikatny błysk, kiedy usłyszał propozycję. – Skoro uważasz sparing ze mną za małe wyzwanie to proszę. Pozwól, abym udzielił ci lekcji. O ile pamiętam, a moja pamięć jest doskonała, to aktualnie jest na moją korzyść jakieś trzysta sześćdziesiąt jeden wygranych z naszych siedmiuset dwudziestu pojedynków. Czas więc podwyższyć stawkę.

___Nathaniel przyjął odpowiednią pozycję i wystawił przed siebie gardę. Jego styl walki przewidywał dość płynne przechodzenie z wysokiej do niskiej gardy, dzięki czemu mógł kontrolować zachowania swojego przeciwnika. Jego wuj zawsze powtarzał, aby trzymać gardę. Nieważne jak, nieważne jaką. Garda musi być, jeśli nie chce się mieć obitego pyska i wyglądać jak panda. W tamtym okresie młody Nathaniel nie wiedział czym jest panda, ale po latach musiał stwierdzić, iż to porównanie było nad wyraz trafne. Eric wyglądał jakby już wygrał, a Nathan w całej swojej dobroci serca pozwolił mu zacząć. Mógł już dawno wyprowadzić cios, kiedy ten stary dziad kręcił głową i strzelał sobie karkiem, ale pozwolił na to, aby pierwsze uderzenie zostało wykonane przez pana D. Eric wyprowadził lewy prosty w jego twarz. Klasyczne rozpoczęcie jego brata. Wykonywał je we wszystkich sześciuset trzydziestu ośmiu starciach. W pozostałej reszcie wykorzystywał prawą dłoń lub którąś z nóg do wykonania swojego pierwszego uderzenia. Nie ważne czy był to pierwszy ruch, czy odpowiedź na jego atak. Jego brat zawsze wykonywał uderzenia lewą na dzień dobry. Szybka garda bardzo łatwo zatrzymała to uderzenie, choć Nathan musiał przyznać, że braciszek się nieco poprawił. Prawy hak może i został w głównej mierze uniknięty, lecz ta odrobina, która zahaczyła o jego żebra, sprawiła mu delikatny dyskomfort. Proszę, proszę. Ktoś tu chyba trenował. Świadczyć o tym może doładowany kosmosem kopniak, który Eric chciał mu zaserwować, ale był zbyt płytki i tylko zatrzymał się na nodze Nathana. Bardzo ładnie. Teraz jego kolej. Clancy skrócił dystans i z zadowoleniem dostrzegł błysk niepewności oraz zdenerwowania w oczach brata. Nie lubił bliskości.

___- Trzymajcie tę gardę, bo jak z wami skończę, to was rodzona matka nie pozna! – krzyczał Bran do swoich siostrzeńców, którzy leżeli po raz kolejny placu przed domem. Nathaniel już nawet nie liczył, który to raz wylądował na plecach, ale musiał z zadowoleniem stwierdzić, że tym razem był znacznie bliżej trafienia wuja. Wstał z ziemi i wytarł krew, która spływała mu z rozcięcia na policzku.
- Łatwo powiedzieć trzymaj gardę. Na nic się ona nie zdaje, kiedy cios jest od niej silniejszy. Przebijasz się bez problemu. – powiedział Nathaniel, lecz pomimo tego znów podniósł pięści i przygotował obronę. Tym razem miał jednak inny plan. Lekko zniżył gardę, co był zupełnie niezgodne z tym co wkładał im do głowy wuj. Jednak nie zawsze należało podążać utartymi ścieżkami prawda?
- Jeśli garda nie wytrzymuje, to musisz kontrolować dystans. Kiedy ktoś jest świetny na duży, to go skróć. Jeśli ma przewagę w bliskim to odskocz. Musisz kontrolować odległość. – powiedział Bran i wykonał kilka ciosów w stronę młodego lorda Blythe. Nathan zdążył uniknąć prawie wszystkich, choć ostatni cios zahaczył go, przez co wpadł na Erica. Ich koordynacja w walce jak stwierdził Bran, wciąż mogła się kant dupy rozbić. Jednak wszystko było możliwe do wypracowania. Potrzebowali tylko czasu i schematów, które musieli wbić w mięśnie. Tego nie mogli się nauczyć. To musieli czuć. Mieli swoje własne połączenie jako bliźniacy, lecz musieli się nauczyć jak wykorzystywać je w pojedynku.
- A co jest w przypadku, gdy ktoś jest dobry na obydwa dystanse. – zapytał Nathaniel.
- Wtedy musisz uważać podwójnie. – powiedział Bran i wykonał potężne kopnięcie z góry. Nie spodziewał się jednak, że Eric postanowi go właśnie w tym momencie podciąć. Każdy, kto traci równowagę zapomina o obronie. Nathaniel wykorzystał ten moment, aby ruszyć na wuja. Atak z przodu zostałby zablokowany natychmiastowo, więc chłopak wykorzystał moment, aby znaleźć się za plecami wuja i założyć duszenie. Był to pierwszy raz tego dnia, gdy Bran został przez nich pokonany. Był to pierwszy raz ich wspólnej kooperacji.

___Nathaniel już dawno nauczył się wykorzystywać dystans. Przeciwnika można było bardzo łatwo ocenić po sposobie, w jaki zadaje ciosy. Każdy walczy na bliski i dalszy i to był fakt, ale jednocześnie każda osoba ma jeden bardziej preferowany, w którym czuje się o wiele lepiej. Nawet ci tak zwani dwudystansowcy nie posiadali pełnej władzy w obydwu strefach. Trzeba było tylko obserwować, a to było coś co potrafił od dziecka. Eric lubił mieć przestrzeń, aby dyrygować i kontrolować. Wystarczyło pozbawić go tej możliwości, aby w jego działania wkradła się odrobina paniki i chaosu. Chciał uderzyć go prawym prostym, ale Nathaniel szybko złapał jego rękę i korzystając z tego momentu, wymierzył niskie kopnięcie w udo brata. Rudzielec chciał się uchylić, ale przeszkadzała mu w tym jego własna kończyna, która zamiast pomóc, tylko mu przeszkadzała. Cios Nathana doszedł celu, a ten z satysfakcją zanotował grymas bólu na twarzy swojej ofiary. Następnie puścił rękę brata, aby szybko znaleźć się w martwej strefie Erica. Były to zaledwie centymetry, ale dzięki temu mógł wymierzyć kolejny cios. Eric spodziewał się prawego sierpowego bądź prostego, ewentualnie haka na swoją piękną twarzyczkę. Naturalnym było zaś uniesienie wyżej gardy i zasłonięcie nosa oraz zębów, że o oczach nie wspomnę. Zapomniał jednak, że walczy ze swoim bratem i choć był to tylko sparing, to Nathan nie miał zamiaru go oszczędzać. Prawą ręką złapał gardę brata i najzwyczajniej w świecie pociągnął ją w dół, zaś lewa dłoń już zmierzała w stronę splotu słonecznego. Nieznacznie zeszła, gdyż Eric pochylił swoje ciało, ale z pewnością odczuł siłę uderzenia, które jeszcze się nie skończyło. Kontynuując chwyt, Blythe wykonał kopnięcie kolanem w klatkę piersiową swojego bliźniaka. To uderzenie już nie dokonało tak dewastujących obrażeń, ponieważ nadziało się na blok. Eric jak przystało na niego, zdążył wywnioskować co sobie Nathan zaplanował. Kolejne ciosy były coraz częściej blokowane, ponieważ z każdym kolejnym Nathaniel coraz bardziej się nakręcał. Te, które dochodziły do celu sprawiały ból, ale nie przynosiły takiego efektu, jaki powinny. W końcu trafiła kosa na kamień. Źle przygotowane uderzenie i to on nadział się na kontrę.

___Krok w lewo. Krok w prawo. Garda. Blok. Finta. Uskok. Następnie krótki sztych. Końcówka wykonana cięciem w plecy.
Młody Lord Blythe patrzył jak jego przeciwnik upada na ziemię, a z jego pleców sączy się krew. Cięcie było płytkie i równe. Zagoi się w ciągu kilku tygodni.
- Zwycięża Lord Nathaniel Blythe. – sędzia ogłosił jego zwycięstwo i Nathan mógł ściągnąć ochraniacz na głowę. Włosy przykleiły mu się do twarzy, ale oczy błyszczały. To była bardzo przyjemna walka. O wiele bardziej wymagająca od poprzednich. Zmusił go do większego kombinowania, ale zakończyło się to wszystko tak jak miało. Jego zwycięstwem. Jego oponent lubił być blisko niego, co było dość upierdliwe, gdyż musiał zwiększać i skracać dystans dość szybkimi zmianami. Jednakże gość zupełnie nie nadążał za jego ruchami. Był tak wpatrzony w sylwetkę Nathaniela, że praktycznie nie widział jak jego ostrze powoli go wykrwawia. Jedna mała ranka nie jest ważna. Kilkanaście małych ranek już robi swoją robotę. Cięcia dokonane w odpowiednich miejscach i systematycznie pogłębiane przyniosły swoje żniwo. Gość się podpalił i zrobił to, co zawsze robił Nathaniel, kiedy wyczuł krew. Rzucił się i popełnił błąd. O ile jednak Blythe potrafił naprawić swoje błędy, to jego przeciwnik nie miał na to szans. Obrót połączony z szybkim cięciem w plecy sprawił, że zwycięstwo należało do niego. Cierpliwość. Była przydatna, ale Nathan wiedział, kiedy skończyć swojego oponenta. Może i czasem mógł odnieść mniej ran jak dziś, ale wtedy walka jest nudna. Kiedy pozwalasz, aby twoja natura ruszyła bez wodzy, to wtedy dokonujesz rzeczy wielkich.

OOC:
Trening na umiejętność Martial Arts
[Kontynuuacja pojedynku w poście u Erica]

[kursywą napisane zostały retrospekcje]

Łapał powietrze w miarowych, metodycznych interwałach  starając się ocenić odniesione przed chwilą obrażenia. Pobieżna „diagnoza” wypadała raczej optymistycznie. Oddychanie nie bolało przesadnie, co oznaczało że, żebra były całe. Ręce i nogi wciąż poruszały się lekko, serce biło  nieco tylko szybciej. Można było uznać że, nie było tak źle, kilka siniaków i więcej niż delikatnie nadszarpnięta duma to nie najgorszy bilans oklepu który właśnie zebrał jak byle uczniak.  Szczególnie że,  jego wyrywny braciszek dokładnie w tej chwili  chwiał się niczym piany w sztok marynarz po nocy w tawernie. Niby nihili novi dla Nathaniela, chociaż z reguły faktycznie chodziło głównie, o alkohol a, nie o łomot. Ten z reguły aplikował, a nie inkasował, „z reguły” cóż za piękne sformułowanie doskonale opisujące obecną sytuacje biednego „Ce”. Od każdej reguły istnieje bowiem masa, bolesnych wyjątków. Taki to,  kazus zachodził właśnie w tej chwili.
Bliźniak wyglądał  na całkowicie  zaskoczonego i nieco zamroczonego choć  po wyłapaniu dwóch błyskawicznych prawych w okolice ucha,  dwóch chociaż Eric był ze stu procentową pewnością przekonany że, biedny Clancy dostrzegł tylko ten pierwszy, Nath powinien leżeć na glebie jak długi oberwawszy w ośrodek równowagi, nie zaś po prostu się gibać jak szaman niewolnych.
Był twardszy niż kiedyś, to musiał mu Eric przyznać.   To i to, że dał się podejść jak dziecko.  Napiął się mimowolnie, więc wziął kolejny oddech. Gdyby został w klinczu już by było po nim. Ta myśl była nieprzyjemna i gorzka jak piołun.
Jednak wszystko szło ku dobremu. Sytuacja wydawała się opanowana,  przynajmniej chwilowo, a to oznaczało kilka cennych mgnień na odpoczynek.  Trudno było mu  się do tego przyznać, ale od początku, sprawę spaprał koncertowo. Dał się zaskoczyć jak dziecko, był zbyt przewidywalny, zbyt oczywisty i zbyt powtarzalny, a Nathan niczym dama podczas sakramenckiej  kłótni w czas miesięczny, potrafił bez trudu wypomnieć człowiekowi, co jadł na śniadanie w poniedziałek trzynastego stycznia dwa lata temu. W innych sytuacjach, jego pamięć działała równie niezawodnie. Trzeba było więc, zmienić taktykę.
Chciał rzucić jakąś zabawną uwagę na temat poprzedniej napompowanej, no i zupełnie błędnej w założeniu, tyrady Nata, ale jego bliźnie właśnie dochodziło do siebie. To nie był najlepszy czas na sarkastyczne docinki.

Skrócił dystans tylko o krok nie za blisko nie za daleko. Odbił w lewo. Nate oczywiście to zauważył, odwrócił się ale właśnie o to, chodziło. Czubek buta Erica, dosięgnął szczęki przeciwnika, dokładnie w momencie kiedy ich spojrzenia się spotkały.  Uderzona głowa odskoczyła jak piłka, a długowłosy w międzyczasie przypadł do brata jak hart do ofiary posyłając kombinacje szybkich uderzeń w klatkę, a choć tamten szybko złożył gardę, dwa czy trzy pierwsze ciosy weszły na czysto. Odskok i atak z prawej. Uderzyć i odskoczyć, tak w tym niższy z braci Blythe był najlepszy. A Nathaniela powoli trafiał szlag. Emocje zaś to nie jest dobry doradca, nie jeśli pozwalasz im sobą kierować.

- Emocje,  to pomoc i przeszkoda jednocześnie. Tyczy się to każdej dziedziny życia. Kontaktów z ludźmi, interesów czy w końcu walki.  – Edward Blythe nie był zły, nie w ścisłym tego słowa znaczeniu. Był za to wielce rozczarowany,  a kiedy jesteś ośmioletnim perfekcjonistą, wokół którego jak sądzisz zbudowany jest cała przyszłość nowoczesnego świata,  rozczarowanie rodzica w, którego jesteś wpatrzony jak w święty obrazek boli jak grzebanie rozżarzonym prętem w otwartym złamaniu i ciąży jak źle dopasowana płytowa zbroja. W zielonych oczach Erica zaszkliły się łzy. Nie płakał jednak. Blythowie nie płakali. To było poniżej ich godności. Ze wstrętem wytarł twarz rękawem koszuli, nie tylko osuszając wilgoć z oczu, ale również  rozcierając resztki błota pozostałe mu na twarzy.
Było jak zwykle. Pożarli się z Nathem o drewnianego rycerza, którego to Ericowi, ojciec przywiózł z Londynu. Nate najwyraźniej uważał inaczej, więc próbował odebrać zabawkę, chociaż przecież dostał też swoją. Potem poszło jak zwykle. Eric wyzwał Nate’a od złodziei, małpoludów i tępogłowych synów chorej owcy. Ten odparował najgorszą z możliwych obelg i śmiał oskarżyć go o bycie  „rozmazgajoną babą”, a do tego ośmielił się zapytać czy sukienka, którą ojciec przywiózł od krawca na niego pasuje. Skutkiem była sakramencka kłótnia, połamany nos i rozbita warga u Clancyego, oraz wielka śliwa pod okiem i wybity ząb u Erica, błoto znalazło się na twarzy długowłosego w momencie kiedy Nathaniel chwycił brata za włosy i parokrotnie wcisnął mu buzie w glebę, zarzekając się, że ponoć pomaga paniom na urodę. Eric chwile później  wcisnął mu za to palec w , lewe oko, ale zniewaga dalej paliła boleśnie.  
- Gniew może napędzić Cię do działania, ale też zaciemnić twój osąd. – Ojciec kroczył przed nimi sprężyście, w tą i z powrotem. – Strach paraliżuje, jednak wzmaga instynkt przetrwania, a miłość czy lojalność potrafią popchnąć człowieka do rzeczy wielkich, ale stanowią też obciążenie, które ciężko zignorować. – obaj pokiwali w milczeniu głowami. Ericowi wystarczyło, jedno spojrzenie na brata żeby wiedzieć, że wstyd jaki odczuwał w tej chwili udzielił się także i jemu. – Nie jesteście zwierzętami. Nie pozwólcie więc sobą kierować jak byle muł. Bez rozumu, myślcie, obserwujcie, reagujcie. To umysł kieruje emocjami nie odwrotnie! – to nie był krzyk, ojciec po prostu podniósł głos o dwa tony jednak to wystarczyło by obaj skurczyli się nieco. – Zrozumieliście? – zapytaniu Edwarda towarzyszyło świdrujące spojrzenie na obu nicponi. Eric nie musiał nawet patrzeć na brata, żeby wiedzieć, że ten kiwa głową podobnie jak on.  Ojciec jednak milczał długo, jakby na coś czekając. W końcu jednak westchnął zrezygnowany i wskazał ruchem głowy miejsce które, roboczo nazywali „ringiem.”
– No dalej ancymony. Skoro macie tyle sił żeby przepychać się jak byle chłopi I taplać w błocie jak świnie to , zobaczymy ile zrozumieliście i jak umiecie to wykorzystać w starciu prawdziwych  dżentelmenów.  – Lord Blythe uśmiechnął się do siebie i odwrócił by podążyć na ring, oni powlekli się zanim, smutek jakoś nie przeszkadzał im w bardzo zawiłej konwersacji na obraźliwe gesty czy miny kiedy szli za ojcem.
Chwile później okazało się jak niewiele rozumieli. Przyjmować pewne rzeczy do wiadomości to jedno, ale stosować je w prawdziwym życiu to było zupełnie co innego.

Eric, mimowolnie uśmiechnął się do wspomnienia. Wyprowadzając kolejną kombinacje kopnięć i uderzeń. Obserwował jak parujący z wściekłości historyk broni się rozpaczliwie. Trzymał pancerną gardę, kąsając raz po raz jakąś kontrą, ale obaj wiedzieli, że na te chwile, to Eric, góruje w starciu,  Łapał rytm, ewidentnie zyskiwał przewagę, a jego ciosy raz po raz znajdowały małe szczeliny w obronie brata. Może nie był tak silny jak Clancy, był jednak cierpliwy i potrafił zamęczyć przeciwnika, a przede wszystkim go rozjuszyć.  
Nate może nie był tym samym gówniarzem, który za każdą pierdołę domagał się „satysfakcji”, ale dalej nie do końca wiedział, jak wykorzystać swoją agresje przeciwko innym. Brakowało mu opanowania aby...
Damon wygiął się w tył w panicznym uniku. Mordercze prawe kopnięcie Nathaniela, które bardziej usłyszał niż wyłapał wzrokiem,  przemknęło mu rozmazaną smugą milimetr nad nosem.  Następnym co zobaczył profesor był zawieszony nad nim złowieszczy cień szykującego się do morderczego ciosu z góry oponenta. Błysk energii w zielonych, płonących zimną furią oczach zwiastował rychły koniec starcia. Musiał działać jak błyskawica. Przeniósł środek ciężkości ciała tak, że jeszcze milimetr i stracił by równowagę, wiedział że siła bezwładu pociągnie go w dół i jeśli nic nie zrobi grzmotnie łbem o glebę, a tam Nate go zwyczajnie zamęczy, dlatego zamierzał pofrunąć.  Wyrzucił ręce w tył pod takim kątem że każdemu normalnemu człowiekowi dawno wypadły by ze stawów, energia kosmiczna, która, zapłonęła w jego ciele, pozwala ignorować takie ograniczenia. Podkurczył nogi zwijając się w kłębek,  wybijając się jednocześnie z wyprostowanych  rąk jak ze sprężyn. Cios chybił o włos, a długowłosy usłyszał ciche łupnięcie kiedy cała para jaką Nate włożył w uderzenie walnęła w ziemie. Z gracją akrobaty zakończył salto lądując idealnie na dwie nogi jak zawodowy akrobata. Spojrzał na brata. Oczy Erica, nadal płonęły tym zimnym niepokojącym czymś, na dnie czego czaił się jego kosmos. Prawa brew uniosła się jednak w geście uprzejmego zainteresowania sytuacją.
- Jeśli nie możesz zwyciężyć na ziemi, zwyciężaj w niebiosach. – powiedział sentencjonalnie Eric odpowiadając na niewypowiedziane pytanie.

Indyjskie słońce paliło jego nagie plecy i tors. Zbliżała się godzina dwunasta, a Eric Damon Blythe, rozciągnięty na dwóch palach w idealnym szpagacie. Wykonywał powolnie kolejne sekwencje ciosów, jeden za drugim. Prawa, lewa, prawa lewa, dół, góra, dół.
- Czy wasza Lordowska Mość byłby łaskaw zejść? Ajatma chciałby z Panem porozmawiać.  – spojrzenie w dół ujawniło że, zadającym pytanie był nie kto inny jak kapitan Charles Reede, głównodowodzący Keythonga, obok niego stał Swami*  Ajatma, jeden z wyższych hierarchów w klasztorze na którego utrzymaniu obecnie pozostawali.
- Dajcie mi chwile kapitanie, zaraz do was zejdę. – rzucił  – I to jest Swami Ajatma. Dokonał wielu wyrzeczeń by otrzymać tytuł Swami i będziesz się do niego zwracać z szacunkiem. Czy wyrażam się, zrozumiale  Kapitanie Reede? - głos Erica przed chwilą całkowicie obojętny,  ciął niby nóż, a temperatura otoczenia zdała się nagle spaść o kilka stopni.  młody kapitan wyglądał zaś jakby całą siłą woli powstrzymywał pąs występujący na twarz. Z marnym skutkiem zresztą.
– Oczywiście wasza lorodwska mość. – ukłonił się w końcu sztywno, po wojskowemu. Eric skinieniem głowy dał znać, że sprawę uważa za zakończoną i wrócił do ćwiczeń.
Prawy prosty, lewy prosty, lewy na dół prawy na górę i odwrotnie i tak dwadzieścia razy. W końcu musiał wykonać  dokładnie trzydzieści tysięcy powtórzeń i nie zamierzał zaprzepaścić poświęconego temu czasu.
Kiedy skończył, spiął mięśnie nóg i podskoczył by stanąć na jednym ze słupów. Z dołu doszło go, pełne podziwu gwizdniecie Reede’a. kolejne pale, prowadzące w dół ustawione były niczym schody,  i poprzetykane, różnorakimi przeszkodami. Pierwsze piętnaście słupów, pokonał biegiem skacząc i wybijając się raz jedną, raz drugą nogą, nigdy obiema. Wielką przepaść między piętnastym a szesnastym słupem, pokonał chwytając się, specjalnie przygotowanych belek. Trzy belki, trzy kolejne salta. Kiedy lądując na słupie poślizgnął się na własnym pocie i niemal spadł, usłyszał stłumione przekleństwo Reede’a. Nie mając jednak czasu, rozpływał się nad nadspodziewaną lojalnością tego człowieka, podciągnął się szybko na belkę, po czym kontynuował bieg jak poprzednio. Poślizgnął się jeszcze cztery razy nim wreszcie znalazł się na dole. Reede był blady jak śmierć na maszcie, ale Swami Ajatma uśmiechał się tylko dobrodusznie bez odrobiny przygany w oczach.
- Namaste – Eric ukłonił się zgodnie z miejscowym zwyczajem starszemu mnichowi. Otrzymawszy w odpowiedzi podobne pozdrowienie zwrócił się do Reede’a.
- Wykonaliście swoje zadanie kapitanie, a mnie nic nie jest, takie rzeczy zdarzają się na ćwiczeniach. Każda porażka jest nawozem sukcesu jak to mówią. – jego usta wykrzywił sarkastyczny grymas, reszta twarzy utkwiła w martwym znudzeniu, co sprawiało dość nienaturalne wrażenie. -  Możecie odejść. Chyba że jest coś jeszcze?
- Tylko to że statek będzie gotowy za miesiąc. Matkins mówi że, uszkodzenie masztu jest poważniejsze niż myślał. – Blythe skinął tylko głową. Jeśli o niego chodziło załoga Keythonga miała cały czas świata. Przed nim jeszcze masa nauki, i masa sekretów jakie skrywał ten dziwny kraj.  
Nim zostali zaproszeni do grona odwiedzających, on i jego załoga nieopatrznie narobili zamieszania w pobliskim miasteczku, a kiedy mieszkańcy posłali po mnichów by Ci załagodzili sytuacje, marynarze i co, ze wstydem przyznawał przed sobą, sam Eric, kazali im się wynosić. Oczywiście nie podziałało. Wygląda na to, że łatwiejsze zadanie czekało tego który chciał nauczyć marmur płakać, niż tego, kto chciał zmusić zaprzysiężonego mnicha do odwrócenia się od zła. Wywiązała się bójka. Dziś Eric już wiedział, że mnisi nie zaatakowali by pierwsi, ale z pewnością umieli się bronić. Nim Eric zdążył choćby pomyśleć o użyciu kosmosu do walki ze zwykłym kapłanem, już leżał oszołomiony na glebie, słuchając spokojnego i radosnego wykładu Ajatmy o pacyfizmie, potrzebie zrozumienia i doskonalenia nie tylko ciała, ale i duszy.      
 

   Tak. Pełna równowaga i pełna kontrola. Religia miłości Swami Ajatmy mogła nigdy nie znaleźć drogi do serca Erica, jego filozofia walki jednak, owszem. „Jeśli nie możesz zwyciężać na ziemi, zwyciężaj w niebiosach.” – to było ulubione powiedzenie Ajatmy. Wielowymiarowe i głębokie w swojej prostocie, spłaszczone do zwykłego „zawsze jest jakieś nieszablonowe wyjście z sytuacji. Szukaj go.” Obrażało całą ideologie, którą prezentował ten światły człowiek i obrażało samego Blythe’a jako jednego z jego uczniów, ale działało, o czym właśnie przekonywał się Nathaniel.

Eric atakował bez wytchnienia. Co i raz doskakiwał do brata, próbując wrazić mu to pięść, to but w miękkie ciało. Raz po raz zmieniając koncepcje ataku. Zmuszając Nate’a do niemal stałego trzymania gardy i polegania wyłącznie na instynkcie i wrodzonym refleksie, ale nawet gdy uderzał w gardę alchemik wiedział, że obrażenia całego organizmu kumulują się i obciążają organizm. Nic nie może trwać wiecznie.
Lewy Prosty, prawy hak, niskie kopnięcie, prawy na dół, wyskok i gilotynowe kopniecie w lewy bark. Wszystko płynnie przechodzące jedno w drugie. Ależ on się świetnie bawił! Zupełnie jakby znowu byli dziećmi. Szczególnie że, Nate nie pozostawał dłużny, sam pokazywał, że nie jest przecież bezrozumną górą mięsa i sam potrafi żądlić jak pszczoła,  jego mordercze kopnięcia, ograniczały ruchliwość Damona, a gdy ten wreszcie pod naporem ciosów stawał w miejscu choć na chwile Clancy przypadał do niego jak bestia chwytał, z reguły byle jak i nie skupiając się na technice i serwował dwa albo trzy uderzenia kolanem, albo łokciem nim Ericowi udało się wyrwać. Wielkie umysły myślą podobnie jak to mówią.

Eric dyszał jak kowalski miech. Naprawdę potrzebował dobrej kawy.  Oczywiście hamował się w ciosach i wiedział, że Nate też zachował w sobie tyle kontroli by nie uderzać z pełną mocą, nie zmieniało to faktu, że zwykły przyjacielski sparing to, to już nie był, więc choć obaj dyszeli jak zamęczone konie,   Blythe wiedział że, nie da się tego racjonalnie zakończyć. Sprawy zaszły za daleko by któryś z nich po prostu wyprostował się grzecznie podał prawice drugiemu i rzucił. „Fajnie było, to co powtarzamy to w następny wtorek?” Nie, Spiczasta Fryzura musiał skończyć na glebie. Inaczej zwyczajnie nie uchodziło,  inaczej byłoby to kalanie rodowego miana. Trzeba było to skończyć.
Nabrał rozpędu, wyskoczył w kierunku brata i kopnął trzy razy, zupełnie jakby chodził w powietrzu, nadział się na blok, oczywiście, ale to było dokładnie to czego potrzebował. Odbił się od gardy, uskoczył w przód, wykonał kolejne salto lądując plecy w plecy z bratem. Niewiele myśląc zebrał siły i wraził mu dwa łokcie w słabiznę. Poczuł jak ciało Nathaniela wiotczeje odrobinę, teraz tylko czekać na triumfalne łupnięcie i po wszystkim. Uśmiechnął się, usłyszał świst, a potem poczuł jak jego lewa noga odmawia posłuszeństwa i sam leci na glebę. Dopiero gdy był centymetr nad ziemią usłyszał upragniony dźwięk poddającego się ciała  brata. Sukinsyn zdążył go podciąć zanim sam upadł.

Dotyk piasku był, słodszy niż pocałunki kochanki ,  wiatr we włosach, pieścił skórę, a on dyszał ciężko nie mając w tej chwili nawet ochoty spróbować się podnieść. Przekręcił się na plecy i roześmiał się w głos.  
- To było naprawdę dobre Nate! Powtórka we wtorek?

___Walka potrafiła sprawiać przyjemność jak każda dziedzina życia. Musiała odbywać się jednak na pewnych warunkach, których spełnienie da rozkosz podobną do wypicia kieliszka dobrego wina, bądź zdobycia odpowiedniej księgi. Pojedynek z równym przeciwnikiem, a do tego własnym bratem był jedną z tych rzeczy, które się ceni. Równorzędny przeciwnik, którego niby znasz, ale zawsze ma coś ukrytego w rękawie, co może cię zaskoczyć. Takie walki przynosiły najwięcej satysfakcji, kiedy istniało ryzyko porażki. Nathaniel dawno nie miał tak intensywnego sparingu, gdyż pojedynki z jakimiś wymoczkami raczej ciężko było nazwać równorzędnym starciem. Bardziej uznawał to za przyjemny trening na żywych organizmach, gdzie mógł przetestować w praktyce swoje pomysły. Walka z bratem wyglądała jednak zupełnie inaczej, o czym mógł świadczyć wynik tego pojedynku. Eric już był w pałacu. Już witał się z królem, kiedy padł jak rażony piorunem na ziemię. Zapomniał, że przeciwnika obserwuje się do samego końca, gdyż nawet upadając może zadać jeszcze cios. Ostatecznie obydwaj Lordowie Blythe znaleźli się na plecach, a pojedynek zakończył się sprawiedliwym remisem. Przynajmniej dla postronnych, gdyż z pewnością każdy z braci uważał, że powinien wygrać to starcie.

___Leżenie na tym chłodnym piasku było niczym wystawienie twarzy na przyjemną morską bryzę. Dawało uczucie odprężenia dla spoconego i zmęczonego ciała, równocześnie sprawiając, iż nie chciało się wstawać. Po co, skoro to miejsce jest tak idealne? Nie zna wygody ziemskiej gleby ten, kto nigdy nie trenował do utraty sił.
- Pewnie. – odparł w stronę brata, również się szeroko uśmiechając. Łapał powietrze w płuca, tak jakby bał się, że ktoś mu je odbierze, ale to było chwilowe. Wystarczyło chwilę poczekać, a oddech zacznie się normować. Spowolnić oddychanie. Brać większe wdechy. Prosta sprawa, ale dla niektórych szybsze oddychanie po nieznacznym wysiłku było już prostą drogą na łono Abrahama. Ludzie niestety zupełnie nie wiedzieli jak działa ich organizm i znaczna większa część społeczeństwa każde odstępstwo od normy traktowała jako zwiastun rychłej śmierci.
Nathaniel nie wtrącał się w wypowiedź Erica. Po pierwsze byłoby to zgoła nieuprzejme, a po drugie nie było potrzeby tłumaczyć tak prozaicznej kwestii drugi raz. Kwatermistrz Jonas był człowiekiem inteligentnym i z pewnością zrozumie, co też jego drogi brat ma na myśli, zważywszy na to, że wytłumaczył wszystko w dość jasny sposób.
- Żebyś ty tak bracie swych studentów uczył, to byśmy mieli o wiele więcej wykształconych osób w naszej pięknej ojczyźnie. – powiedział Nathaniel i podniósł się szybkim, jednolitym ruchem. Nie potrzebował pomocy brata, gdyż tak stary jeszcze nie jest, aby nie dać rady wstać z ramion matki Ziemi.
- Dziękujemy Kwatermistrzu za przekazaną informację oraz poradę. Weźmiemy ją sobie głęboko do serca, a tobie życzymy miłego dnia, gdyż jak widzę wzywają cię jakieś ważniejsze obowiązki. Do kolejnego spotkania. – powiedział Nathaniel z uśmiechem na twarzy, który jeszcze bardziej się poszerzył, gdy spojrzał na minę swego brata ukochanego.
- Ericu ślinisz się. – powiedział i poklepał brata po ramieniu, by następnie ruszyć w kierunku studni.

___Eric powlókł się wraz z nim i aktualnie korzystali z dobroci chłodnej wody, aby oczyścić swe ciała. Przynajmniej na tyle na ile mogli, a starali się bardzo. Dodatkowym plusem było to, iż obydwaj nie uchylali się od codziennej kąpieli, tak więc nawet po tej walce ich wygląd był znacznie lepszy niż połowy mieszkańców tego zamku.
- Wszystko zależy od okoliczności, ale myślę, że może chodzić o jakąś prostą misję. Coś, co sprawdzi nas i pokaże panience, z jakiej gliny jesteśmy stworzeni. Co do bycia szarą masą to acu rem tetigisti mój drogi bracie. – powiedział Nathaniel, wylewając sobie na głowę kubeł lodowatej wody. Było to niezwykle odświeżające.  Zaśmiał się kiedy Eric stwierdził o ich nocnych dokonaniach, które z pewnością były wielkie, ale można je było wsadzić aktualnie w bajki.
- Na wszystko przyjdzie czas drogi bracie. Teraz jednak trzeba stanąć przed panienką Pandorą i pokazać, że zasługujemy na to, aby stać się osobami wysokiej rangi. Tytuły i urodzenie, które otrzymaliśmy w świecie zwykłych ludzi, tu nic nie znaczą, wszakże wszyscy jesteśmy równi. Actus hominis non dignitas iudicentur. – powiedział Nathaniel i po założeniu koszul na swoje ciało ruszył wraz z bratem tam, gdzie oczekiwała na nich piękna dama. Mokre włosy zaczesał do tyłu i nie przejmował się już nimi.